مقایسه روشهای طراحی لرزه ای براساس عملکرد
1-1 روش مقاومت در طرح لرزه ای:
نخستین گام ها درمنظور نمودن اثرات بار جانبی ناشی از زمین لرزه در اواخر
اولین دهه قرن حاضر برداشته شد. تجربیات کسب شده از رفتار سازه ها در زمین
لرزه ای در ایتالیا منجر به استخراج رابطه ای تقریبی برای نیروی معادل
استاتیکی زمین لرزه شد. این نیروی جانبی برابر با 12/1 وزن کل بنا تخمین
زده شد. درسالهای 1930 براساس قانون دوم نیوتن و با فرض برابری شتاب ایجاد
شده در سازه صلب با شتاب زمین رابطه ای استخراج گشت که تاکنون نیز اساس
طراحی دربرابر زمین لرزه است.
C ضریب زلزله ( لرزه ای ) نام گرفت . باتوجه به احتمال رخداد زمین لرزه ،
شکل پذیری ، رفتار غیرارتجاعی سازه ها وظرفیت جذب انرژی در آنها ، ضریب C
برای سازه های مهم 1/0 وبرای سازه های معمولی 08/0 پیشنهاد شد. 10 سال بعد
با پیشرفت علم دینامیک سازه ها ودرک تاثیر دوره تناوب برمیزان نیروی وارد
بر سازه ها ضریب لرزه ای C برحسب تعداد طبقات ساختمان (N) که رابطه مستقیم
با دوره تناوب سازه دارد ، تعریف شد.
V=K C W
درسال 1975 با درک بهتر رفتار واقعی سازه ها برابر نیروهای زمین لرزه ، مقدار نیروی برشی پایه بصورت زیر تعریف شد.
V=ZIKCW
Z ضریب احتمال وقوع زلزله ، I ضریب اهمیت بنا ، K ضریب شکل پذیری ، C
ضریب زلزله که درصدی از شتاب اوج زمین لرزه برحسب شتاب ثقل است و S ضریب
تشدید بنا و زمین که به فرکانس سازه و خاک وابسته است. از اعمال پالایش ها و
بازنگری ها ضریب زلزله بصورت زیر تعریف می شود:
روش مقاومت معمول ترین روش طراحی لرزه ای است که تاکنون بکار رفته است.
این روش برمبنای تامین یک حداقل مقاومت جانبی برای سازه در برابر بارهای
لرزه ای است. بارهای لرزه ای همراه یک روش تحلیل مانند ...
دانلود فایل